Nie tak dawno obchodziliśmy w Polsce „Hubertus”, święto wszystkich jeźdźców i miłośników koni, więc jest to doskonała okazja, by opowiedzieć Wam o sporcie zupełnie nieznanym w Polsce, a którego pokaz zobaczyłam w pakistańskim Pendżabie.

Tent pegging  to gra konna z celami naziemnymi. Jest to sport kawalerii starożytnego pochodzenia uwielbiany przez Pakistańczyków, podobnie jak polo, które też stamtąd się wywodzi. Co prawda pewne źródła mówią o tym, iż początek około IV wieku p.n.e. miał miejsce w Azji Środkowej lub na Bliskim Wschodzie, to tak naprawdę sport ten został spopularyzowany na subkontynencie indyjskim.

Tent Pegging jest jednym z zaledwie dziesięciu dyscyplin jeździeckich oficjalnie uznanych przez Międzynarodową Federację Jeździecką.

Azmatullah Khan zawodnik tent pegging, Jahanian, Pakistan, 2013-02-25

Zawodnik jedzie konno galopem i za pomocą lancy (mówi się też o mieczu, ale ja tego nie widziałam) stara się porwać mały cel zatknięty w gruncie, zazwyczaj jest to drewniana klepka ( czytałam, iż może być to pierścień lub plaster cytryny! ).

Cel do zdobycia – zatknięta w ziemi drewniana klepka

Dla utrudnienia pakistańscy zawodnicy trzymają włócznię za sam jej koniec, nie tak jak ja to zrobiłam na poniższym zdjęciu.

Trzymam lancę używaną przez zawodników tent pegging. Prawidłowo powinnam chwycić ją za sam koniec. Jahanian, Pakistan 2013

 Liczy się celność i precyzja oraz doskonałe umiejętności jeździeckie.

Poszczególne fazy najazdu na cel. Na zdjęciu Azmatullah Khan, Jahanian, Pakistan 2013

Skąd taka dziwna nazwa? Otóż „tent peg” po angielsku oznacza śledź namiotowy. W dawnych czasach podczas wojny, kawaleria wczesnym rankiem lub w nocy atakowała obóz nieprzyjaciela  przewracając namioty  ze śpiącymi wewnątrz wojownikami. Podrywano lancami właśnie owe śledzie. Taki szybki atak z zaskoczenia dawał dużą szansę na wygraną.

Azmatullah Khan na białym rumaku tuż przed zawodami, Jahanian, Pakistan 2013

Można tu podziwiać zawodników każdej płci, w każdym wieku. W Pakistanie są oni ubrani w salwar kameez (stroje narodowe) oraz tradycyjne turbany, których kolor zależy od barw klubowych.

Jahanian, Pujab, Pakistan 2013

Pakistańczycy zazwyczaj dosiadają koni rasy Marwari (Kathiawari ). Są to małe, ale niezwykle szybkie i zwinne koniki. W kłębie osiągają wysokość  ok. 140–150 cm. Charakterystyczne dla tej rasy są sierpowato wygięte do środka uszy. Jest to koń bojowy, który został wyhodowany na terenie Indii. Rasa ta rozwinęła się w wyniku krzyżowania miejscowych kuców z końmi czystej krwi arabskiej. Mówi się, iż stało się to niejako dzięki morskiej katastrofie. W dawnych czasach u wybrzeży indyjskich zatonął arabski statek przewożący konie wyścigowe. Kilka z nich zdołało dopłynąć do brzegu i przetrwały, by potem w wyniku krzyżówki dać początek nowej rasie koni.

Sport uzyskał rozgłos kiedy to pojawił się jako dyscyplina na Igrzyskach Azjatyckich w New Delhi w 1982 r. Obecnie oprócz Pakistanu, tennt pegging jest popularny w takich krajach jak Indie, RPA, Namibia, Oman, Izrael, Wielka Brytania, Holandia, USA, Kanada, Nowa Zelandia i Australia.

Przed moim wyjazdem do Pakistanu słyszałam o międzynarodowych zawodach w tent pegging, które corocznie odbywają się w lutym, w pakistańskim Faisalabadzie. Jako miłośniczka koni marzyłam, by móc zobaczyć te zawody na żywo. Pech chciał, że w tym roku zorganizowano je nieco wcześniej niż zwykle tj. 08-12.02, a więc na dwa tygodnie przed moim przyjazdem do tego kraju. Na pocieszenie od moich pakistańskich przyjaciół usłyszałam, że zorganizują dla mnie taki pokaz i mam się nie martwić. Oczami wyobraźni widziałam 1-2 konie… No fajnie, ale to już nie to samo.  Tymczasem to, co zaaranżowano specjalnie tylko dla mnie przeszło moje najśmielsze oczekiwanie

….cdn.

Pięknie ozdobiony koń gotowy do startu w zawodach tent pegging. Jahanian, Pakistan 2013

Ze względu na ilość zdjęć i tekstu, podzieliłam ten artykuł na dwie części. Kolejna, myślę, że najbardziej ciekawa,  o tym co zobaczyłam w Pakistanie już za tydzień – zapraszam. Poniżej krótki filmik przeze mnie nakręcony:

*  większość zamieszczonych tu zdjęć zrobił dla mnie w prezencie towarzyszący mi fotograf Tariq Hameed Sulemani  i przekazał mi do nich prawa autorskie.